به گزارش قدس آنلاین،اهل رمضان که باشی، سرت باید بچرخد سمتِ نور... مستی کنی... زبان بلغزانی به لا اله الا الله... قد بکشی آنطور که خودت را در هیچ آینه دیگری بجا نیاوری... و آسمان و زمین را بدوزی به هم که او را ببینی... که با خودِ خودِ خودش حرف بزنی.

تبدار، روزمره ناخوش را بریزی وسط و حالِ اعیانی بخری... یارب یارب راه بیفتی سمت وصال... دلت بتپد که معشوق در یک قدمی ات ایستاده به تماشا.

رمضان فرق دارد... اصلا رمضان با همه ی سال فرق دارد... بال و پر  می گیری و بالاتر از ابرها پرواز می کنی.

انتهای پیام /